Sa primu die de s'annu
la distinghimus dae sas à teras
comente chi esseret unu cadditu
diversu dae totus sos caddos.
L'adornamus sa conca cun unu nastru,
li ponimus sonà llios colorados in su tzugru,
e a mesunote andamus a lu retzire
comente chi esseret unu esploradore
chi falat dae unu isteddu.
Che a su pane, assimìgiat a su pane de eris.
Che a un'aneddu a totus sos aneddos.
Sa terra at a acollire custa die
dorada, grisa, tzeleste,
l'at a ispà rghere in sos montigros,
l'at a infùndere cun fritzas de abba trasparente
e posca, l'at a imboligare in s'umbra.
Ma,
ghenna minore de s'ispera,
die noa de s'annu,
mancari chi tue sias pretzisu a sos à teros
che a cada à teru pane,
nos preparamus a ti bìvere in à tera manera,
nos preparamus a mandigare, a frorire, a isperare.